Επειδή έχουμε ξανακάνει αυτή την συζήτηση σε άλλα νήματα θα προσπαθήσω να επεκταθώ λίγο εδώ και κάποια στιγμή θα μεταφέρω τα σχόλια σε ένα πιο δόκιμο (σε τίτλο) νήμα.
Εν αρχή ύπήρξε η FUT. Η δότρια είναι μια πλατιά σε φάρδος και στενή σε ύψος λωρίδα. Ως εκ τούτου μπορούμε να την αποκαλέσουμε "στατική" (γιατί είναι σχεδόν προσδιορισμένη) και "γραμμική" γιατί προσομοιάζει μια γραμμή (λωρίδα αν θέλετε). Το προς τα που θα κινηθεί το μελλοντικό σου NW είναι σχετικά αδιάφορο αφού η οριοθέτηση γίνεται με ασφάλεια NW6 ή και 7. Επίσης, η ανάλυση άλλων περιοχών (π.χ temporal) ήταν άνευ σημασίας αφού δεν μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν. Γενικά η μελέτη των εν δυνάμει ασφαλών περιοχών (όπως προκύπτουν από τις διάφορες κατηγορίες NW) δεν γινόταν ενδελεχώς και δεν είχε και τόση πρακτική αξία για ευνόητους λόγους.
Μετά μας προέκυψε η FUE. Η δότρια πλεόν είναι όλη η περιοχή του κεφαλιού που χαρακτηρίζεται από immunity στην τριχόπτωση και αποτελείται από τις occipital, parietal και temporal. Η γραμμή πλέον γίνεται "πεδίο" (γιατί και οι 2 διαστάσεις είναι σημαντικές) και "δυναμικό" (γιατί ανάλογα με το τελικό NW και τα χαρακτηριστικά του καθενός μπορεί να έχει άλλο μεγέθος το οποίο μεταβάλλεται στον χρόνο).
Άρα έχουμε μια "στατική γραμμική" vs "δυναμικό πεδίο" προσέγγιση. Αν θεωρήσουμε (και έτσι είναι) ότι η αρχή των ΜΕΤ στηρίζεται στην θεωρία της επικράτησης της δότριας "donor dominance" του Dr. Norman Orentriech είναι κεφαλαιώδους σημασίας να προσδιορίσουμε το μέγεθος της με βάση τις ανωτέρω προσεγγίσεις.
Αυτό που έχω να πω καταρχήν είναι ότι οι γνώμες και των ίδιων των γιατρών διιστανται. Σε ένα τέτοιο debate (το οποίο παρακολούθησα) ο Ron Shapiro είπε κάτι απλό: με την FUT ξέρουμε ότι μπορούμε με διαδοχικά strip, κατά μέσο όρο, να πάρουμε περίπου 8000g lifetime. Με την FUE πόσα? Πήραν τον λόγο διάφοροι top FUE χειρούργοι (Erdogan, Lorenzo, Ruston, Feriduini, κλπ) και όλοι έλεγαν κάτι διαφορετικό, σχεδόν όλες τις πιθανές απαντήσεις. Αυτό λοιπόν που κατάλαβα είναι ότι δεν υπάρχει μια κοινή αποδεκτή από όλους μεθοδολογία. Ένα όμως είναι το βέβαιο. Κανείς τους δεν δεχόταν τον προσδιορισμό της δότριας περιοχής με βάση τις αρχές της FUT.
Ασχολήθηκα αρκετά με το θέμα και συζήτησα με αρκετούς από αυτούς (και αρκετά επίμονα πολλές φορές) για να καταλάβω το σκεπτικό τους αφού το θέμα είναι κεφαλαιώδους σημασία για την μακροχρόνια στρατηγική αντιμετώπισης της ΑΑ. Τα συμπεράσματα (χωρίς να αναφέρω ονόματα):
Η FUE only δίνει μακροχρόνιες λύσεις ΜΟΝΟ όταν η δότρια είναι σταθεροποιημένη. Η σταθεροποίηση έρχεται είτε λόγω φαρμάκων (φίνα, ντουντα) είτε λόγω ηλικίας. Ως εκ τούτου και θεωρώντας ότι κάποιος δεν μπορεί να περιμένει την ηλικία των 45+ για να σταθεροποιηθεί η δοτριά του, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων (περίπου στο 70-80%) η χρήση των φαρμάκων είναι ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ αν θέλουμε να σχεδιάσουμε έχοντας σαν γνώμονα την ασφάλεια. Ακόμα και έτσι όμως, ο έλεγχος του "δυναμικού πεδίου" της δότριας στην FUE είναι επιτακτικής ανάγκης και ο προσδιορισμός του σύνθετη υπόθεση, πολύ αναλυτική, με μετρήσεις επιμέρους περιοχών, εμπειρία γιατρού, κληρονομική προδιάθεση, ηλικία, response στο φάρμακο, κλπ.
Ιδιαίτερη μνεία θα κάνω εδώ στο "homogenization" του Erdogan και το splitting που κάνει. Πέραν του θέματος της τιμής το οποίο έχει αναλυθεί σε άλλο νήμα, η θεωρία του πρεσβεύει ότι ομογενοποιώντας την δότρια μπορεί να την αποψιλώσεις παραπάνω αφού δημιουργείς στο μάτι μια πιο αποδεκτή εικόνα. Προσωπικά δεν με βρίσκει και πολύ σύμφωνο γιατί ναι μεν έχει μια λογική (ως προς την δότρια) αλλά αρκετές αδυναμίες ως προς την λήπτρια.
Πάμε πίσω όμως στον προσδιορισμό του μέγεθους της δότριας. Οκ, παίρνεις φίνα και θες να κάνεις μια μμ με FUE. Μπορείς να προσδιορίσεις την μελλοντική σου δότρια? Η απάντηση είναι ναι και με καλό ποσοστό βεβαιότητας που είναι σαφώς πιο προσδιορισμένο όταν μιλάμε για κλασσικού τύπου ΑΑ και εξαρτάται φυσικά από το φάρμακο που ως γνωστόν στην δότρια περιοχή κάνει πολύ περισσότερη δουλειά. Το είπε κάποια στιγμή και ο κος Αναστασάκης, χωρίς φίνα θα ήμουν ΝW5-6 λόγω φίνας είμαι NW4-5 και μάλλον εκεί θα τερματίσει (ως προς την δότρια).
Ας δούμε σαν παράδειγμα την περίπτωση του JOJO. Μέτρηση δότριας στα 34, κάτι λιγότερο από 10.000g. Οι πιθανότητες του (και λόγω κληρονομικότητας αλλά και κλινικής εικόνας) είναι για max NW 5V. Αν δείτε την περιοχή που σχεδίασε ο Λορένζο περιμετρικά του crown στην occipital περιοχή έχει αρκετή απόσταση ενώ στα πλάγια λιγότερη γιατί αυτο είναι το pattern του NW 5V. Παρόλα αυτά προχώρησε σε ΜΕΤ 3400g μόνο όταν βεβαιώθηκε ότι έχει πολύ καλή δότρια (με κλινική εξέταση) και φυσικά του επισήμανε ότι η επόμενη ΜΕΤ θα είναι συντηρητική γιατί δεν παίρνει φίνα. Με το σκεπτικό του Nucky αν έκανε ένα σχεδιασμό FUE για 3.000g (NW6) ίσα ίσα που θα του έφταναν για να μαζέψει το crown (με σαφώς υποδεέστερη πυκνότητα) και να χαιδέψει λίγο την hairline, χωρις καμμία καβάτζα για οτιδήποτε άλλο. Θα μου πεις δεν έχει ρίσκο μήπως εξελιχθεί σε NW6-7? Αν έπαιρνε φίνα εως και αδύνατο, χωρίς φίνα μάλλον απίθανο (με βαση τα προσωποποιημένα χαρακτηριστικά του). Για αυτό θα επανέλθω στον επίλογο.
'Οταν βλέπω λοιπόν κλινικές και γιατρούς FUE only να κάνουν συνεδρίες με 5000g χωρίς να κάνουν καμμία μέτρηση δότριας και να τις ξεσχίζουν με τα γνωστά παράθυρα, να μην ενθαρρύνουν την χρήση φίνας όπου είναι δόκιμο και να αναλαμβάνουν σαν δόκιμες όλες τις περιπτώσεις ΑΑ χωρίς να απορρίπτουν κανέναν, το μόνο που μπορώ να πω και θα το επαναλαμβάνω μονότονα είναι: ΝΤΡΟΠΗ αυτό δεν είναι ιατρική αλλά εμπόριο του αισχύστου είδους.
Κλείνοντας θα δώσω ένα παράδειγμα στον Nucky σχετικά με σχεδιασμούς με ποσοστά αβεβαιότητας προερχόμενο από τον δικό μας χώρο, των μηχανικών. Όταν σχεδιάζουμε έναν σκελετό από σκυρόδεμα το πιο κρίσιμο μέγεθος που επηρεάζει την διαστασιολόγηση των στοιχείων (κολώνες, δοκάρια) και προφανώς τα οικονομικά μεγέθη είναι ο σεισμός. Παρόλο που δεν έχουμε στατιστικά στοιχεία χιλιετίας (ως γνωστόν οι ισχυρότερoi σεισμοί έχουν μακρότερη περίοδο επανάληψης) εντούτοις κατηγοροποιούμε τις περιοχές σε ζώνες ανάλογα με τα στατιστικά που γνωρίζουμε. Αυτό οδηγεί σε σαφώς ευμενέστερα σενάρια αφού ΠΟΤΕ δεν υποθέτουμε το χειρότερο δυνατόν όταν δεν έχουμε επαρκή στοιχεία. Ο λόγος είναι απλός. Αν γινόταν σχεδιασμός με το θεωρητικά worst case scenario απλά δεν θα χτιζόταν τίποτα αφού η οικονομική επιβάρυνση θα ήταν δυσβάσταχτη και ουσιαστικά η δόμηση και η ζωή μας δεν θα είχε την μορφή που ξέρουμε, το κοινωνικό impact θα ήταν τεράστιο.
Έχει όμως και συνέχεια. Ακόμα και αν υποθέτουμε ένα σεισμό που είναι μικρότερος από το worst case, ο σχεδιασμός του κτιρίου είναι τέτοιος έτσι ώστε το κτίριο να υποστεί βλάβες από αυτόν τον σεισμό σχεδιασμού (αλλά να μην καταρεύσει με μέγιστο βαθμό βεβαιότητας, πλαστική συμπεριφορά) και όχι να βγει αλώβητο (ελαστική συμπεριφορά). Ο λόγος? Πάλι το οικονομικό. 'Οσο και αν σου φαίνεται περίεργο το κόστος είναι πολύ μεγάλο και είναι δόκιμο μόνο για κατασκευές υψηλού δημοσίου συμφέροντος.
Aν στην θέση του σεισμού βάλεις το NW, στην θέση του σχεδιασμού του κτιρίου τον προσδιορισμό του "δυναμικού εύρους" της δότριας κατά FUE και στην θέση του κόστους τα χρόνια που κερδίζεις με πλούσια μαλλιά, έχεις την αναλογία.
Τα παραπάνω σαφώς δεν τα ξέρει το ευρύ κοινό (πιθανώς ούτε και εσύ) και όμως είναι θεσμοθετημένα από την πολιτεία και την επιστημονική κοινότητα η οποία αποδέχεται την παραπάνω λογική που είναι μια γενικότερη λογική σχεδιασμού με βάσει την αβεβαιότητα που διέπει την ζωή μας και τους συμβιβασμούς που πρέπει να κάνουμε βασιζόμενοι πάντα σε μια ανάλυση cost/benefit. Χωρίς να το ξέρεις τα έχεις αποδεχτεί και σε ένα τέτοιο σπίτι ζεις.
