Απ: Γυναίκες, σχέσεις και τριχόπτωση
Προσωπικα ειμαι στην φαση 2 στα τελειωματα ομως προς 3. Θες ο γαμος?Θες οτι μεγαλωσα και δεν μετρανε μονο οι εξοδοι και οι γκομενες? Πλεον δεν με πιανει καταθλιψη οποτε μου την λεει καποιος και γενικα εχω παρατηρησει οτι εκει που το σκεφτομουν 24/7 το θεμα, εχω αρχισει να απορροφουμαι και απο αλλα πραγματα. Βεβαια οταν ειμαι μονος μου το σκεφτομαι συνεχεια αλλα οχι στο σημειο οπως παλια(πχ να επηρεαζει την αποδοση μου στη δουλεια επειδη ειχα κολλησει με αυτο)
Το μονο σημειο που μενει να ξεπερασω πιστευω για να νιωθω ηρεμος με τον εαυτο μου ειναι
α. Οι παλιοι γνωστοι που σε βλεπουν μετα απο καιρο(μιλαμε 6 χρονια και πανω γιατι τα τελευταια 5 χρονια ηταν εμφανες που παω αρα δεν παθαινει σοκ κανενας). Θα περασει ομως γιατι καποια στιγμη οσοι ειναι να με δουν θα με δουν, θα το πουν 1-2 και τελος. Μην σας πω οτι εκει που καποτε παθαινα καταθλιψη πλεον ΕΠΙΔΙΩΚΩ να βλεπω παλιους γνωστους σε φαση "Αντε λιγοι μεινατε, πειτε οτι ειναι να πειτε να τελειωνουμε με αυτο"
β. Στις παλιες φωτογραφιες. Γιατι ρε γαμωτο ειχα και πολυ μαλλουρα μεχρι τα 20... Εκει ναι, ξενερωνω γιατι ειναι λογικο ολοι να το σχολιαζουν και δεν ειναι κατι που παιρναει γιατι η φωτογραφια δειχνει ΠΑΝΤΑ αυτο που τραβηχτηκε εκεινη την στιγμη.
Να κλεισω παραθετοντας καποιες "εγωιστικες" σκεψεις
α. Ειναι κακο που ξενερωνω με τον πατερα μου που μου το κληρονομησε? Ρε γαμωτο, ο ανθρωπος δεν φταιει σε τιποτα, ειναι καλος πατερας, και πληγωνεται και ο ιδιος γιατι νομιζω το καταλαβαινει. Κανω παντως φιλοτιμες προσπαθειες τον τελευταιο καιρο να ισορροπησω. Δεν μου φταιει σε κατι, παντα διπλα μου ηταν και προσπαθω να μην "¨ντρεπομαι" πλεον να κυκλοφορω μαζι του ούτε να κατεβαζω τα ματια οταν μου λενε οτι "μοιαζεις στον πατερα σου"(γιατι μοιαζουμε και στην φατσα. Δυστυχως ή ευτυχως μονο στην φατσα και την καραφλα, πηρα σωμα απο την μαμα. Θα μου πεις ο πατερας μου ειναι 25π πιο κοντος και 10κιλα πιο βαρυς οποτε θα μπορουσε να ειναι και χειροτερα )
β. Ειναι κακο που θελω να κανω κοριτσια για να μην εχουν το προβλημα μου? Και ειναι πολυ κακο και εγωιστικο εκ μερους μου που ενα μερος της επιθυμιας μου να κανω παιδια ειναι γιατι το νιωθω μεσα μου οτι με ενα παιδι ολη μου η προσοχη θα ειναι εκει και μετα δεν πα να με λενε ολοι καραφλα, θα εχει αποκτησει αλλο νοημα η ζωη μου?
Το μονο που δεν εκανα ΠΟΤΕ. Θεωρουσα οτι ειναι πολυ καλυτερος να σε δουν μια κι εξω παρα την στιγμη που θα βγαλεις το καπελο. Ισως γιατι οταν βγαζεις το καπελο ασυναισθητα ο αλλος επικεντρωνεται στην κινηση και τοτε...σοκ.Οποτε καλυτερα να σε δει απο την αρχη.NGL είπε:να προσθεσω και το καπελακι σαν προεκταση του κεφαλιου σου στην φαση β'...
Προσωπικα ειμαι στην φαση 2 στα τελειωματα ομως προς 3. Θες ο γαμος?Θες οτι μεγαλωσα και δεν μετρανε μονο οι εξοδοι και οι γκομενες? Πλεον δεν με πιανει καταθλιψη οποτε μου την λεει καποιος και γενικα εχω παρατηρησει οτι εκει που το σκεφτομουν 24/7 το θεμα, εχω αρχισει να απορροφουμαι και απο αλλα πραγματα. Βεβαια οταν ειμαι μονος μου το σκεφτομαι συνεχεια αλλα οχι στο σημειο οπως παλια(πχ να επηρεαζει την αποδοση μου στη δουλεια επειδη ειχα κολλησει με αυτο)
Το μονο σημειο που μενει να ξεπερασω πιστευω για να νιωθω ηρεμος με τον εαυτο μου ειναι
α. Οι παλιοι γνωστοι που σε βλεπουν μετα απο καιρο(μιλαμε 6 χρονια και πανω γιατι τα τελευταια 5 χρονια ηταν εμφανες που παω αρα δεν παθαινει σοκ κανενας). Θα περασει ομως γιατι καποια στιγμη οσοι ειναι να με δουν θα με δουν, θα το πουν 1-2 και τελος. Μην σας πω οτι εκει που καποτε παθαινα καταθλιψη πλεον ΕΠΙΔΙΩΚΩ να βλεπω παλιους γνωστους σε φαση "Αντε λιγοι μεινατε, πειτε οτι ειναι να πειτε να τελειωνουμε με αυτο"
β. Στις παλιες φωτογραφιες. Γιατι ρε γαμωτο ειχα και πολυ μαλλουρα μεχρι τα 20... Εκει ναι, ξενερωνω γιατι ειναι λογικο ολοι να το σχολιαζουν και δεν ειναι κατι που παιρναει γιατι η φωτογραφια δειχνει ΠΑΝΤΑ αυτο που τραβηχτηκε εκεινη την στιγμη.
Να κλεισω παραθετοντας καποιες "εγωιστικες" σκεψεις
α. Ειναι κακο που ξενερωνω με τον πατερα μου που μου το κληρονομησε? Ρε γαμωτο, ο ανθρωπος δεν φταιει σε τιποτα, ειναι καλος πατερας, και πληγωνεται και ο ιδιος γιατι νομιζω το καταλαβαινει. Κανω παντως φιλοτιμες προσπαθειες τον τελευταιο καιρο να ισορροπησω. Δεν μου φταιει σε κατι, παντα διπλα μου ηταν και προσπαθω να μην "¨ντρεπομαι" πλεον να κυκλοφορω μαζι του ούτε να κατεβαζω τα ματια οταν μου λενε οτι "μοιαζεις στον πατερα σου"(γιατι μοιαζουμε και στην φατσα. Δυστυχως ή ευτυχως μονο στην φατσα και την καραφλα, πηρα σωμα απο την μαμα. Θα μου πεις ο πατερας μου ειναι 25π πιο κοντος και 10κιλα πιο βαρυς οποτε θα μπορουσε να ειναι και χειροτερα )
β. Ειναι κακο που θελω να κανω κοριτσια για να μην εχουν το προβλημα μου? Και ειναι πολυ κακο και εγωιστικο εκ μερους μου που ενα μερος της επιθυμιας μου να κανω παιδια ειναι γιατι το νιωθω μεσα μου οτι με ενα παιδι ολη μου η προσοχη θα ειναι εκει και μετα δεν πα να με λενε ολοι καραφλα, θα εχει αποκτησει αλλο νοημα η ζωη μου?