Φιλε μου χωρις να θελω να υποδειξω σε κανεναν πως να ζησει την ζωη του, στα 20κατι μου ειχε συμβει ενα πολυ δυσκολο γεγονος και με εχει λιωσει το αγχος σε σημειο να μην μπορω να κοιμαμαι, αυτη η κατασταση συνεχισε αρκετες εβδομαδες, περιπου 3 μηνες αργοτερα απο το γεγονος εκανια μπανιο και βουλωνε η μπανιερα απο τις τριχες που πεφτανε, τοτε δεν εδωσα σημασια, σε μερικες εβδομαδες ειχα χασει το 50% περιπου απο το μαλλι μου και τρελαθηκα, ο δερματολογος μου ειχε πει πως λεγοταν καπως στα ελληνικα αλλα το θυμαμαι σαν telogen effluvium στα αγγλικα γιατι παιζει να το ειχα ψαξει στο google 1000 φορες την ημερα, μπας και υπαρχει θεραπεια, μπας και βρηκε κανενας τιποτα, ο δερματολογος μου ελεγε πως σε 3 μηνες περιπου θα ξαναβγουνε τα μαλλια και απλα πεσανε απο το σοκ, 9 μηνες αργοτερα και δεν ειχε βγει τιποτα, και ειχα τρελαθει, ο δερματολογος μου λεει πως υπαρχει προβλημα και αμα δεν λυθει δεν θα ξαναβγει η τριχα και πλεον λεγοτανε chronic telogen effluviium, για να μην στο πολυλογω αυτο κρατησε για μερικα χρονια αντι για 3 μηνες, ποτε δεν ακουσα απο καποιον κατι αρνητικο για την αραιωση αλλα στο μυαλο μου ηταν ενα θηριο που με ειχε διαλυσει γιατι χωρις λογο εχασα το μισο μαλλι μου απο το πουθενα. Το αφηνα μακρυτερο που δεν φαινοτανε αλλα οταν βρεχοτανε φαινοταν η αραιωση και το να πηγαινω για μπανιο στην θαλασσα ειχε γινει τρομος. Το ιδιο και οταν λουζανε το μαλλι μου στο κομμωτηριο. Το αγχος μου εφερε και αλλα προβληματα υγειας και εγω συνεχιζα να κλαιγομαι και να λεω "αμα δεν μου συνεβαινε αυτο δεν θα ειχε συμβει ουτε το αλλο".
Μεχρι που καποια στιγμη την βλεπω αλλιως, λεω χανω χρονια απο την ζωη μου χωρις λογο, αυτη ειναι η πραγματικοτητα μου, οσο και να πλανταζω δεν αλλαζει, τελος οι γκρινιες και τα κλαματα, αρχισα να δουλευω στον εαυτο μου, διατροφη, γυμναστηριο, αρκετο διαβασμα, μεγαλωσα τον κοινωνικο κυκλο και εβγαινα πολυ πιο συχνα γιατι με ειχαν φαει οι 4 τοιχοι απο τοτε που φρικαρα με το μαλλι, και πεταξα απλα μια ξουρα στο μαλλι απο εκει που το ειχα μακρυ και δεν με ενοιαζε πλεον, ειχα αγχος εδω και εκει παλι αλλα πολυ λιγοτερο. Καταλαβα πως το τεραστιο αγχος πριν δεν ηταν αποτελεσμα του μαλλιου αλλα ηταν η ανικονοτητα μου να αντιμετωπιζω δυσκολιες. Πριν το μαλλι γινοτανε καμια μλκια με την κοπελα που ημουν τρελαμενος και ερχοτανε το τελος του κοσμου. Το μαλλι ηταν ακομια μια δυσκολια που δεν μπορουσα να διαχειριστω που πηγαζε απο την ιδια ριζα, οτι δεν αγαπουσα πραγματικα τον εαυτο μου και ο καρπος της ηταν το αγχος. Η φρικη με την εικονα μου ειχε σχεση με τον τροπο που εβλεπα εγω τον εαυτο μου, πως αμα δεν ειμαι φαινομενικα οπως θελω να ειμαι τοτε ειχα τεραστιο προβλημα αυτοεκτιμησης. Λιγο αργοτερα και αφου ημουν αρκετα καλυτερα εβλεπα πως στα σοβαρα θεματα, οχι για το μαλλι, παλι ειχα εντονο αγχος, οποτε αποφασισα να ξεκινησω ψυχολογο και μετα απο λιγο καιρο την παλευα πολυ καλυτερα. Μερικους μηνες αργοτερα απο το σημειο που την παλευα καλυτρα, το μαλλι ξαναβγηκε, τοτε που δεν με ενοιαζε καθολου πλεον αν θα ξαναβγει, τοτε ξαναβγηκε. Αλλα εχασα περιπου ενα 30% σε σχεση με πριν, οι κροταφοι ηταν πιο πανω, δεν φαινοτανε πλεον στο ματι σαν αραιωση, ηταν μια χαρα αλλα δεν ειχε σχεση με το προηγουμενο μαλλι μου μερικα χρονια πριν, ομως και παλι δεν με ενοιαζε. Ο δερματολογος μου εξηγησε πως επιταχυνε την αλωπεκια ολο αυτο το αγχος και παιζει να πηγε το μαλλι καμια δεκαετια μπροστα, αλλα πλεον δεν με νοιαζει. Με εκανε λιγο χαρουμενο και ανεβασε λιγο την αυτοπεποιθηση αλλα αντι για να το παιρνω με την κουρευτικη χωρις σκαλα, το επαιρνα με την τριτη σκαλα και μου εκανε το λουκ "γλομπος" σε λουκ κοντοκουρεμενο και το ειχα στο ιδιο μηκος με τα μουσια. Ναι βοηθησε λιγο παραπανω με τις γυναικες αλλα ποτε δεν εκανε την διαφορα. Σε οσες αρεσα πριν αρεσα μετα λιγο παραπανω, σε οσες δεν αρεσα συνεχιζα να μην αρεσω εκτος απο ελαχιστες εξαιρεσεις. Και ενω παλια με ενοιαζε τοσο πολυ που δικαιολογουσα οποια γυναικα δεν της αρεσα λογω τους γλομπου, μετα το θεωρουσα γελοιο ξαφνικα να της αρεσω επειδη βγηκε λιγο παραπανω μαλλι και δεν μπορουσα να τις παρω στα σοβαρα, καταλαβα ποσο επιφανειακο ηταν. Τωρα πολλα χρονια αργοτερα εχουνε ανεβει οι κροταφοι περισσοτερο και απλα θα κοιταξω να κανω κατι για αυτο ομως χωρις αγχος. Οι φιλοι μου εχουν αρχισει πολλοι απο αυτους να αραιωνουνε, ετσι ειναι η πραγματικοτητα για τους περισσοτερους αντρες στα 30, η ορατη πλεον αραιωση, καποιοι αραιωνουνε αρκετα κιολας και εχουν φρικαρει, σημειωση πως αυτοι που εχουν φρικαρει μου λεγανε "ελα ρε μλκ τι σε νοιαζει το μαλλι, χεσε μας, μια χαρα εισαι" και τωρα οι ιδιοι δεν την παλευουνε καστανο, και τοτε εγω ημουν 20κατι και αυτοι ειναι τωρα 30κατι. Ομως ποτε δεν ειπα "παρε τα @@ μου που τοτε το επαιζες καμποσος". Για πολλους αντρες ειτε ειναι 17, ειτε 20, ειτε 30, ειτε 40 οπως ο Λαζαρος, το σοκ ειναι σοκ, και στα 30 σου να συνεβαινε παλι θα φρικαρες, ισως λιγοτερο αλλα θα φρικαρες, γιατι? Γιατι οποιος δεν αγαπαει τον εαυτο του για τον τροπο με τον οποιο ειναι, θα τρωει κατραπακιες μεχρι να το συνειδητοποιησει και να αλλαξει τροπο σκεψης. Ξερω ατομα που απο την εφηβεια μεχρι σημερα ασχολουνται με το μαλλι τους ακομα, μετα απο 3 εμφυτευσεις και ακομα δεν την παλευουνε. Και οπως λες εσυ "δεν μου εγινε στα 40 αλλα στα 17", σε αυτους εγινε απο τα 17 αλλα λενε "μακαρι να ειχα γεννηθει 20-30 χρονια αργοτερα που θα ειχε βγει η λυση για την φαλακρα". Η αυτοπεποιθηση σου δεν γ@μηθηκε επειδη επεσε το μαλλι σου, απλα την παλευε οταν δεν ειχε φουρτουνα. Ποτε δεν υπηρχε πραγματικα, γιατι αμα υπηρχε δεν θα σε κλονιζε τοσο.
Ομως μπορω να καταλαβω πως ειναι να σου τυχαινει αυτη η παπαρια πολυ νεος, μπορω και να καταλαβω πως ειναι να σου λενε "ελα μην σε νοιαζει" επειδη το αυγο δεν ειναι στο κ@λο τους και οταν μπαινει να αλλαζουνε σταση σε δευτερολεπτα, αλλα στην ζωη το προβλημα δεν ειναι το γεγονος, αλλα ο τροπος με τον οποιο το βλεπουμε, μεγαλωνοντας σιγουρα θα σε νοιαζει πολυ λιγοτερο και ολο αυτο θα σε κανει δυνατοτερο, θα σε κανει να μαθεις να μιλας στο αντιθετο φυλο για να εξισορροπησεις την κατασταση, να κανεις πλακα με την εικονα σου και να γουσταρεις τον εαυτο σου οπως εισαι. Εχω φιλο που εχει λεφτα και αραιωνει αρκετα και οταν του λεει η κοπελα του για πλακα να κανει καμια εμφυτευση σιγα σιγα απανταει: "δεν τα τρωω σε σουβλακια καλυτερα", δεν εχει κανενα θεμα με την εικονα του. Αλλα αυτην την στιγμη δεν γινεται κανενας να σου ανοιξει το κεφαλι και να σου δωσει την γνωση απο την εμπειρια που δεν εχεις. Οποτε σε καταλαβαινω απολυτα και θυμαμαι και εγω ετσι ενιωθα τοτε. Αμα μπορουσα ομως να σου πω κατι ειναι πως τοτε που ενιωθα τοσο χαλια που δεν την παλευα καθολου, που καθε μιση ωρα ημουν μπροστα απο εναν καθρευτη κολλημενος με την μουρη, να σκαλιζω το μαλλι και να καθομαι τοση ωρα που να θολωνει απο την ανασα μου, που να βαζω να δω ταινια και μετα απο λιγο να την παγωνω και ξανα μπροστα απο τον καθρεφτη, που να πηγαινω στην τουαλετα ενος μαγαζιου και παλι μπροστα στον καθρευτη σε σημειο που οι φιλοι μου νομιζανε οτι με ειχε πιασει κοψιμο τοση ωρα που ελειπα και εγω απλα κοιταγα το μαλλι μου ατελειωτα να δω αν φαινεται η αραιωση ετσι οπως το ειχε φτιαξει, τοτε που ηταν η καταστροφη ολου μου το κοσμου και της αυτοπεποιθησης μου, γιατι απο το πουθενα αλλαξανε τα παντα. Τωρα κοιταω την κατασταση και το μονο που με στεναχωρει ειναι οτι εχασα πολλα απο τα καλυτερα χρονια της ζωης μου χωρις λογο. Τοτε ελεγα αμα δεν ειχα χασει το μαλλι μου θα ημουν μια χαρα, τωρα λεω αμα τοτε ειχα τα εργαλεια να την παλεψω δεν θα ειχα χασει ολα αυτα τα χρονια. Οταν σταματησε να με νοιαζει βρηκα την απαντηση. Και στην ζωη ισχυει για ενα σωρο πραγματα ακριβως το ιδιο. Σου εγραψα ολο αυτο το βιβλιο γιατι ξερω πως περνας και αμα μπορουσα να γυριζα τον χρονο πισω θα ελεγα στον νεανικο εαυτο μου να ξεκινησει ψυχολογο για να μην χασει ολα αυτα τα χρονια χωρις λογο ζωντας μεσα στο αγχος. Να μην χρειαστει να την "παθει" για να "μαθει" χρονια αργοτερα πως να την παλευει, αλλα να ειναι "εξυπνος" και να αφησει καποιον αλλον να του "μαθει" γιατι ετσι θα γλιτωνε ολα αυτα τα χρονια. Αμα θες το κρατας, αμα θες το πετας.
Τελευταία επεξεργασία:
