Παιδιά επειδή όπως ξέρετε το ψάχνω αρκετά, διαβάζω σε ξένα φόρουμ αλλά και σε επιστημονικές δημοσιεύσεις ότι όσοι γιατροί κάνουν χρήση του pen-implanter για την τοποθέτηση των μοσχευμάτων και δεν κάνουν σχισμές ή τρύπες υποδοχής, τότε τα μοσχεύματα έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να παραμείνουν from day one ή να αναπτυχθούν πολύ πιο γρήγορα από ότι στη δεύτερη περίπτωση. Όσοι λοιπόν χρησιμοποιούν τη μέθοδο με implanter pen για εισαγωγή των μοσχευμάτων στη λήπτρια (βλ. Βεκρής, DHI, Lorenzo κλπ) έχουν μεγαλύτερα ποσοστά τριχών που παραμένουν εξ αρχής αλλά και γρηγορότερη φύτρωση. Σύμφωνα με τις περισσότερες πηγές αυτό οφείλεται στον μικρότερο τραυματισμό της λήπτριας αλλά και στο ότι τα μοσχεύματα έρχονται πιο γρήγορα σε επαφή με τον περιβάλλον ιστό. Το κακό με το pen είναι ότι οι πυκνότητες με τη μία δεν μπορούν να ξεπερνούν τα 50-55 μοσχεύματα/εκ2 γιατί μειώνεται το τελικό ποσοστό φύτρωσης, ενώ με τις σχισμές μπορεί να φτάσει τα 60-65 μοσχεύματα/εκ2 με το ίδιο ποσοστό. Βέβαια και τα 50-55 δίνουν μια πολύ καλή πυκνότητα από ότι βλέπω. Θεωρητικά και για τις δύο μεθόδους μια τοποθέτηση κοντά στα 40 μοχεύματα/εκ2 δίνει ποσοστό φύτρωσης πάνω από 90%, πάνω από αυτό το νούμερο το ποσοστό σιγά, σιγά πέφτει.