Πηγαίνουν πολύ συντηρητικά. Ο συγκεκριμένος χρειαζόταν 3000-3500 μπροστά και μετά σε δεύτερη άλλα 2000-2500 πίσω.
Καλησπέρα σας,
Ο αριθμός μοσχευμάτων που μπορούν (και όχι πρέπει) να μπουν κατά τη διάρκεια μιας συνεδρίας είναι ένα θέμα και μια απόφαση που σχετίζεται με πολλές παραμέτρους. Αναφέρω μερικές από αυτές που οδηγούν κάθε φορά τη Seneca στο καλύτερο δυνατό σενάριο:
1. Κατάσταση δότριας
2. Αριθμός μοσχευμάτων που μπορεί να διαθέσει η δότρια συνολικά
3. Ο λόγος εξαγωγής (δλδ ο ΜΟ τριχών ανά μόσχευμα). Αν αυτός είναι υψηλός, μειώνεται ο αριθμός μοσχευμάτων που χρειάζεται να εξαχθούν.
4. Μελλοντικές ανάγκες στη λήπτρια (δλδ μέχρι ποιο NW μπορεί να φτάσει ο κάθε ασθενής τα επόμενα χρόνια). Με άλλα λόγια το πλάνο των μεταμοσχεύσεων που μπορεί να χρειαστούν στο μέλλον
5. Δυσκολία ή ευκολία εξαγωγής και τέλος και ίσως και πιο σημαντικό
6. Επιβίωση μοσχευμάτων. Είναι επιστημονικώς αποδεδειγμένο ότι όσο αυξάνεις την πύκνωση/εκ2 από ένα σημείο και έπειτα, τόσο μειώνεται η βιωσιμότητα των μοσχευμάτων. Προσοχή, δεν μιλάμε για πειραματικές δοκιμές σε 1 ή 10 εκατοστά, αλλά σε πραγματικές συνθήκες και αναλόγως τον ασθενή. Έτσι μπορεί για παράδειγμα σε έναν ασθενή να τοποθετηθούν 60 μοσχ/εκ2 και να επιβιώσουν τα 49 και σε έναν άλλο να μπουν 40 και να επιβιώσουν τα 39. Προφανώς αυτός με τα, τελικώς 49 επιβιώσαντα μοσχεύματα θα έχει μεγαλύτερη πυκνότητα από αυτόν με τα 39 αλλά θα έχει χάσει οριστικά και αμετάκλητα (11*Χ εκ2) μοσχεύματα από την αποθήκη του.
Βάσει όλων των παραπάνω αλλά και βάσει των επιθυμιών του κάθε ασθενή σχεδιάζουμε και πραγματοποιούμε τις μεταμοσχεύσεις στη Seneca. Δεν μας ενδιαφέρει ο εντυπωσιασμός και σε καμία περίπτωση στον «βωμό του καλού αποτελέσματος» δεν παραβλέπουμε όλες τις παραπάνω συνθήκες. Τέλος για εμάς, κάθε μόσχευμα είναι πολύτιμο και το αντιμετωπίζουμε ως ζώντα οργανισμό και υπό αυτή την έννοια το σεβόμαστε.